شهادت یکی از اهالی فوعه و کفریا به دلیل نبود دارو/ "حاج محمد" شهید محاصره و بی‌توجهی + عکس
شهروند شیعه سوری که به دلیل بیماری کبد چند ماه در بستر بیماری بود، به دلیل نبود دارو و در سایه سکوت جوامع مدعی حقوق بشری به شهادت رسید.
به گزارش ـ مدافعون ـ «حاج محمد زاکی» از اهالی شهرک‌های تحت محاصره فوعه و کفریا که از بیماری روده و کبد رنج می‌برد بر اثر نبود دارو جان خود را از دست داد.
این شهروند شیعه سوری که چند ماه در بستر بیماری بود بشدت ضعیف شده بود و سرانجام درگذشت.
شبکه‌های اجتماعی در واکنش به درگذشت حاج محمد زاکی عنوان کردند که او نه بر اثر اصابت گلوله‌های خمپاره و نه بر اثر اصابت گلوله تک‌تیرانداز تروریست‌های تکفیری به شهادت رسید بلکه او به دلیل نبود دارو و بی‌توجهی به شهادت رسید.
کاربران شبکه‌های اجتماعی به حاج محمد زاکی لقب شهید محاصره، شهید درد و شهید بی‌توجهی داده‌اند.
طی یک سال و نیم گذشته اما هزاران نفر از مردم این دو شهرک شهید و زخمی شده‌اند و روزی نیست که گلوله، بمب و خمپاره تکفیری‌ها بر سر مردم این دو منطقه ریخته نشود. مردم در این مناطق غذایی برای خوردن، آبی برای نوشیدن و دارویی برای گذاشتن بر زخم‌های خود ندارند و طبق گزارش منابع محلی در آستانه بحرانی هولناک و یک نسل کشی گسترده قرار دارند.
شیعیان امیرالمومنین(ع) حتی براساس گزارش‌ها، تصاویر و ویدئوهای منتشر شده به گیاه‌خواری روی آورده‌اند.
این درحالی است که بیماران نیز درسایه نبود دارو و تجهیزات پزشکی به شیوه های ابتدایی درمان روی آورده اند؛ به گونه ای که انگار در قرن ها پیش به سرمی برند. آنها از دستگاههای تنفس دستی استفاده می کنند تا شاید بتوانند با آن جان بیماری را نجات دهند. همه اینها در سایه سکوت جامعه جهانی صورت می گیرد.
گروههای مسلح همچنان از ورود نان و دارو و شیر به داخل این دو شهر جلوگیری می کنند. حجم مواد غذایی که وارد شهرهای فوعه و کفریا می شود، کفاف نمی‌کند و اهالی این دو شهر همچنان منتظرند تا وجدان انسانی بین المللی بیدار شود و به یاری آنها بشتابد.
هیچ راهی برای کمک‌رسانی وجود ندارد به جز کمک‌های بالگردهای ارتش سوریه که آن هم برای این همه جمعیت کافی نیست. کودکان فوعه و کفریا از سوء‌تغذیه و مشکلات جسمانی به سبب نبود مواد غذایی لازم مانند شیرخشک و دارو و واکسن‌های دوره‌ای رنج می‌برند که این مشکلات سبب مبتلا شدن آنها به بیماری‌های شدید و حتی در برخی موارد به مرگ آنها منجر شده است، این در حالی است که در برخی موارد پزشکان چاره‌ای جز قطع اعضای بدن بیماران مبتلا به سبب کمبود داروهای لازم و ضروری برای آنها نداشته‌اند.
رنج همه اینها یک طرف؛ بی‌توجهی سازمان‌ها و کشورهای مدعی دفاع از حقوق بشر به اوضاع این مظلومان فراموش شده هم یک طرف.
