شعری در وصف ابو حامد یلی از یلان فاطمیون و مدافعان حرم

شعری در وصف ابو حامد یلی از یلان فاطمیون و مدافعان حرم

بـِسـم ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ و الصِّـدیقیــن

" مثنوی فاطمیون " عاشقانه ای برای سردار تیپ فاطمیون

به گزارش ـ مدافعان حرم ـ مثنوی “ فاطمیون ” اشعار شاعر گرامی منصور نظری برای سردار شهید تیپ فاطمیون " علیرضا توسلی (یاسینی) " و شهدای این تیپ سرافراز می باشد که به رشته تحریر درآمده است.

مثنوی «فاطمیّون» به سردار رشید اسلام «علی رضا توسلی» معروف به ابو حامد، فرماندۀ شجاع و حماسه آفرین «تیپ فاطمیون» که در دفاع از حرم بانوی مقاومت حضرت زینب کبری (سلام الله علیها) در سوریه به شهادت رسید و تمامی مدافعان حرم آل الله تقدیم می‌گردد.

فاطمیون

ای علی و ای رضا، یاسین عشق  -  مرد افغانِ علی ‌آیینِ عشق

همچو مجنون در پی دیدار یار   -     عاشقِ آواره از شهر و دیار  

چون علی ‌ای شیر شرزه در نبرد -  شیعۀ بی‌سرزمین، آزاده مرد       

ای دلت گرم پناه زینبی       -    تر کن از جام بلا امشب لبی

کین شب آخر تو را رنج است و درد   -    نوبت وصل تو گشت ای شیعه مرد

امشب آخر بار دیدارت دهند       -   فرصت دیدار با یارت دهند

باده نوش از کوثر سرخ حسین   -   تا ببینی آنچه را نادیده عین

نوبت وصل است و وقت رفتنت    -    در میان بستر خون خُفتَنت 

ای کشیده دار خود عمری به دوش    -   این شب آخر، شب عیش است و نوش

گشته خون از روی و مویت منجلی    -    نوش می کن از خم چشم علی    

بی‌سروسامان عشق فاطمه   -    کربلا برپا نمودی خاتمه

عاشقی بر فاطمه، این آخرش       -  عاشق زهرا بِبُرَّندی سرش

ای به غربت سربریده چون حسین    - خوش ادا کردی به زهرا عهد و دِین  

میر و سردار سپاه اهل حق     -   مانده رَدِ خونِ سرخت بر شفق

ای بریده سر  به جرم عشق یار   -    عاشق بی‌سرزمین و بی دیار

عاشقی را روسفیدی غرقه خون    -   ره زدی خوش کربلا را تا جنون

ای توسُّل کرده بر بانوی غم     -    ای نموده بیرق حق را علم

عاقبت آرام جان را یافتی       -    کربلا را دیدی و بشتافتی

ای تو سردار سپاه عاشقی    -   ترک سر کردی به راه عاشقی 

غرقه در خون ره به دلبر یافتی   -  وز غم کون و مکان  سر تافتی  

عشق زهرا شعله زد بر خرمنت   -  تا جدا کرد عاشقی سر از تنت

خود تو دانستی که عشق فاطمه    -    نی بود جز کربلایش خاتمه

زین سبب در کربلای شام خویش   -    عاقبت بی‌سر شدی ای لاله کیش

بر لبانت لاله‌ها گل کرده عشق  -   کو سرت بر تن؟ توسُّل کرده عشق؟ 

فاطمیون را علمدار بلا      -     یاور زینب به دشت کربلا

ای امیر لشکر مردان مرد   -  در دمشق عاشقی شب کوچه گرد

عاشقی بر سر چه آوردَت، علی    -  بی‌سر و گلگون کفن کردَت، علی

ای ابو حامد، امیر فوج عشق     -  ای دل دریایی‌ات پر موج عشق

غرقه در خون پاره پیکر بی‌سری  -   می‌روی و دل ز یاران می‌بری 

ای علمدار سلیمانی مرو    -    ای پناهش در پریشانی مرو

ای به زینب مست عباسی مرو -   در شب طوفان به غواصی مرو

بی تو تنها می‌شود سردار عشق    -   آن سلیمانی یل عیّار عشق

بی تو شام غم، غم آلوده‌تر است    -  بی تو شب‌های حرم درد آور است

بی تو زینب باز تنها می‌شود    - عقده قلبش به خون وا می‌شود

دیده‌اش از گریه دریا می‌شود -  قامتش از بار غم تا می‌شود

ای دلاور مرد افغانی مرو   -   پیر عارف، مرد ربانی مرو

ای امیر لشکر خوبان مرو    -   ماه شب‌های دمشق جان مرو

یاور قاسم سلیمانی مرو    -      مهربان عباس افغانی مرو

بی تو تنها مانده قاسم در نبرد    -   ز آتشِ دل، می‌کشد او آه سرد

بعد تو قاسم سلیمانی و آه     -   چشم خیسش در پی‌ات مانده به راه

بعد تو قاسم سلیمانی و درد   -    بَر که بسپارد زمام این  نبرد؟

چون شقایق سینه سرخ از داغ یار – همره زینب بلا را رهسپار

گشته زینب دل خوش از عباسیت     - بحر خون لب تشنۀ غواصیت

ای علم دار سپاه فاطمه   -    آشنا با اشک و آه فاطمه

ای تو عباس علم بردار عشق    -   ای پناه و پشت زینب در دمشق 

بی تو زینب نوحه هر شب می‌کند  - آسمان از آه او تب می‌کند

 ای علمدار دمشق پر بلا   -   بی‌سر افتاده به خاک کربلا

دل پریشانت همه اهل حرم  -    بر زمین افتاده از دستت علم

یار زینب در دیار بی‌کسی  -  تیر و ترکش بر تنت خورده بسی

دل پریشانی که زینب چون شود – دانی از داغ تو دل محزون شود

دل پریشانی که افتاده علم    -       تا چه آید بر سر اهل حرم

ای ابو حامد پریشان دل مشو -  مرد دریا ساکن ساحل مشو

بر زمین ما کی گذاریم این علم - کلنا عباس و طوّاف حرم

بیرقت را تا ابد افراشته   -  چون تو در دل شور زینب داشته

روز و شب طواف بر گرد حرم   -  تا مگیرد چشم زینب رنگ غم

بیرق سرخ حسینی را به کف –   کلنا عباس ان شاه نجف

بهر زینب  جمله جان بازی کنیم  -    حضرت زهرا ز خود راضی کنیم

ای سفرکرده به کوی عاشقی  -  ای گشوده پر به‌سوی عاشقی

ای ابو حامد یلِ میدان عشق    -    بهر زینب گشته، ‌اِی قربانِ عشق

ای توسُّل کرده بر اولاد یاس   -  بر حریم آل زهرا داده پاس   

ای به عشق روی زهرا مبتلا   -   چون رسیدی بر دیار کربلا 

در میان اشک و آه  و شور و شین    -  می رسان از ما سلامی بر حسین    

این پیام از ما رسان بر شاه عشق -  بر امیر بی‌سر درگاه عشق

که‌ی شه لب تشنۀ صدپاره تن - وی امیر بی‌سر گلگون کفن

کلنا عباس و شهر آشوب عشق   -    بر بلندای بلا مصلوب عشق

در دمشق پربلا بر دار عشق -  کربلا را بهر زینب یار عشق

بر حریم کوی زینب روز و شب –در طوافیم عاشقانه از  ادب 

کلُّنا عباس و بیرق دار نور-  تشنه کام بادۀ ناب ظهور

جان دهیم و سر ببازیم و دریغ   -   وانهیمش زینبت را در ستیغ

کلنا عباس علم بردار عشق   -  بهر زینب جمله سر بر دار عشق

شیعه‌ایم و اهل وادیِّ بلا     -    پاسبان خیمه‌های کربلا

بر حَرَم، پاس عاشقی را می‌دهیم   -   داغ عشق فاطمه بر دل ‌نهیم

ما مدافع بر حریم آل یاس  -  ما به جان و دل دهیم این خیمه پاس

تا حرامی منگرد ناموس ما   - غرقه طوفان گشته اقیانوس ما

سینه‌هامان همچو دریا پرخروش    -  بیرق سرخ حسینی را به دوش

کلُّنا عبّاس و بیرق دار عشق      -   بهر زینب  کربلا را یار عشق

کلُّنا عبّاس و زینب را پناه    -     با دل‌وجان داده پاس خیمه گاه

از غم زینب غریق اشک و آه    -  سینه‌ها می‌سوزد از حُرمِ نگاه  

شیعه‌ایم و اهل یاری با ولی  -  جان به قربانِ گلِ یاسِ علی

شیعه‌ایم و کلنّا مجنون یاس  -  ما بگیریم انتقام خون یاس

شعله‌ور از آتش احساس عشق    -   شیعه‌ایم و کلنّا عبّاس عشق

کلُّنا عبّاس دل در باخته     -     جان فدای عشق دلبر ساخته

سر به‌پای فاطمه انداخته     -   دِینِ زهرا را به جان پرداخته

کلُنّا بر نیزه سر افراخته     -   کربلا را کعبۀ دل ساخته

کلُنّا درس وفا آموخته   -   وز غم زهرا جگرها سوخته

کلّنّا عبّاس و زیباروی عشق  -   بسته بر سر چون علی  گیسوی عشق

کلُّنا در تاب و تب از دردِ یاس    -  بر حریم خیمه‌های او به‌پاس

کلُّنا غسل شهادت کرده مست     -   کرده ترک جان و جسم و پا و دست

کلُّنا از داغ زهرا خون‌جگر     -   چون علی از عشق او شوریده سر

کلُّنا در کف گرفته تیغ عشق       -   نوش کوثر کرده از اِبریق عشق

کلُّنا ساقیِ دستانش قلم       -      کلُّنا حیرانِ در وادیِ غم

جان فدای زینب و درد و غمش   -  جان فدای قامت از غم خمش

جان فدای داغ و رنج و ماتمش -     جان فدای اشک و آه هر دمش

  چشم خون پالای غرقه  شبنمش  -  آن مسیحا بر نیِ، دل مریمش

ای رضای  رنج و درد و اشک و آه   - چون علی خونین دل از آه تو چاه

گر بُرندَت سر چه باک از بی‌سری    -    غرقه در خون زان که زیباروتری

 فاطمیون غرقه در خون‌اند و خاک     -  عشق زهرا کرده مستان را هلاک

گرد تو یاران به خاک افتاده‌ها   -   در حرم جان بهر زینب داده‌ها

ترک سر آن بهر زینب کرده‌ها   -  آن ز داغ عاشقی تب کرده‌ها

ای گسسته دل ز خان و مان و خویش -   در دمشق خون علم بر کف به‌پیش  

ای حرم را داده پاس از عاشقی     -    بر شب ظلمت تو صبح صادقی

گر علم از کف تو را افتاده شد    -  چون تو، از خونِ تو صدها زاده شد

سر زد از خون تو صدها لاله مست     بیرق سرخ حسینی‌ها به دست

لاله زاری شد ز خون تو به خاک    - عاشقانی بهر زینب سینه چاک

گرچه دشمن، سر ز تن کردَت جدا  -  گرچه افتادی به خون آخر ز پا

بر وجودت زخم‌ها کاری چو شد  -  خون سرخت  بر زمین جاری چوشد   

سر زد از خونت علمداران بسی     -   همچو عباس قمر صورت کسی

تا نگردد شور عباسی خموش       -  شیعۀ افغان بیامد پرخروش

   فاطمیون هم قسم بر خون تو    -  عاشق و شوریده و مجنون تو

سربه‌راه عاشقی همچون تو مست   -  بیرق سرخ حسینی را به دست

  روز و شب شوریده بر گرد حَرَم   -   کلنا عباس و بیرق‌ها علم

پاسبانی از حریم حق کنند     -    با شهادت عاشقی مطلق کنند

ای توسل کرده بر اولاد یاس     -   خیمه‌های زینبی را داده پاس

بر بریده آن سرِ پاکت قسم     -     بر تنِ گردیده صد چاکت قسم

بر نگاه عاشق مستت قسم     -    بر علم افتاده از دستت قسم

چون تو در راه ولایت جان دهیم  -    لحظه‌ای  زینب، دریغا وانهیم       

بیرقت را تا ابد افراشته   -    شور عباسی به سرها داشته

در پی تو کلنا عباس عشق  - سینه هامان قلزم احساس عشق

عهد و پیمان بسته زینب را به جان    -   بر حریم حرم زهرا پاسبان

یار و هم‌رزم سلیمانی به شام   -  لحظه غفلت  از حرم، ما را حرام

ما رهت را تا فراسوی بلا     -    تا رسیدن بر دیار کربلا

مرد و مردانه ادامه می‌دهیم     -    بر سر پیمان خود جان می‌نهیم

 

«شیعه مردان گر به خاک افتاده‌اند  - در حرم جان بهر زینب داده‌اند

زنده‌اند و جاودان چون لم‌یزل    -  کرده نوش از چشمه کوثر عسل

کی بمیرد آنکه سر بازد به عشق  -غرقه اندر خون رود در خواب عشق»

29 تیرماه 1394 - شعر از منصور نظری - از تهران